Teraz ja!

Dosyć o mojej córce.

To jest mój blog i ja tu jestem namber łan!

Kiedy Magda urzędowała w Mongolii,
 ja, szara myszka, siedziałam w swojej krawieckiej jurcie
i realizowałam kolejne zamówienia.

I tak powstał mój pierwszy pan Nochal:

 

Niestety - przez własną głupotę mordowałam się z nim trzy dni,
bo źle odczytałam wykrój :-(

Powstała kolejna Tilda, która już jest w drodze do Włoch,
by dołączyć do swojej koleżanki siedzącej w perfumerii.
Tamta była w różu, ta miała być Walentynkowa:

Najwięcej kłopotu sprawił mi misiu,
nie uwierzycie, ale szyłam tego małego gada cały dzień,
oczywiście kilka głów i uszu wylądowało w koszu.

Cały miś ma ok. 11 cm wzrostu, więc ucha nie mogłam złapać w opuszki :-)

Jedynie z Królisią poszło gładko

Żeby było mi przyjemniej szyć,
na moim pierwszym piętrze za oknem
zorganizowaliśmy z mężem taki widok:

Chciałam bardzo podziękować za głosy oddane na moje zwierzaki

w konkursie "Przyjaźń psa z kotem".

Julka i Rufi zdobyli srebro !!!

Dziękujemy Krysi za dobrą zabawę.

Za miejsce na podium należało nam się legowisko i przysmaki,
ale trochę tu okłamałam nasze pociechy;

- powiedziałam im, że nagrodą były brawa i całusy,
a prezenty prosiłam odesłać do Domu Tymianka,
tam są bardziej potrzebne.

I jeszcze jedno.
Kiedyś wygrałam w Candy u Pani Niteczki stojącą lalę o imieniu Gosia.

Stała sobie w mojej pracowni i obserwowała moją pracę.
Któregoś dnia na blogu  Bagragi przeczytałam info, 

że potrzebne są  fanty na aukcję,
z której dochód będzie przeznaczony dla

dzieci z Ośrodka Szkolno -Wychowawczego.

Powiedziałam głośno:
- Kurcze, nie zdążę nic uszyć!

Wtedy usłyszałam cichy głos Gosi:
- To może ja pomogę?

Szybciutko skrobnęłyśmy maila do Pani Niteczki
i po uzyskaniu zgody Gosia pojechała z ważną misją do Głogówka.


No.
To się wreszcie wygadałam.
Dziękuję za uwagę :-)